Ponad 100 lat temu amerykański dentysta Willoughby Dayton Miller określił próchnicę zębów jako chorobę przenoszoną przez bakterie, a także rozpoznał płytkę nazębną jako przyczynę próchnicy. Od tego czasu profilaktyka próchnicy zębów, zapaleń dziąseł i chorób przyzębia opierała się głównie na usuwaniu płytki nazębnej. Okazało się jednak, że usuwanie tylko płytki, często jest niewystarczające.

W latach 70-tych XX wieku postęp technologiczny umożliwił dr Walterowi Loesche rozpoznanie specyficznych drobnoustrojów zawartych w płytce nazębnej, odpowiedzialnych za rozwój choroby próchnicowej, a zwłaszcza streptokoków i pałeczki kwasu mlekowego, jednocześnie stanowiących część naturalnej flory bakteryjnej. Ponad ćwierć wieku później w 1997 roku dr Loesche stwierdza, że próchnica zębów i choroba przyzębia przebiegają jak zakażenie endogenne (samozakażenie), a bakterie te u każdego człowieka występują zawsze. Biofilm, oprócz działania patogennego, może wywierać również pewne działanie ochronne poprzez zdolność buforowania kwasów z pokarmów i napojów, ułatwienie dostania się IgG do jamy ustnej w płynie dziąsłowym, gromadzi fluorki do późniejszego wykorzystania oraz uwalnia związki azotowe utrzymujące względnie prawidłowe pH w jamie ustnej, podczas gdy Streptococcus mutans produkuje naturalny antybiotyk hamujący wzrost innych potencjalnie chorobotwórczych drobnoustrojów.